Amsterdam
2016-2023
In een koffietent met prachtig uitzicht op het meer dat midden in deze rustige stad ligt, komen er langs de ramen met de stortregen herinneringen mee; inmiddels, in dit zwoele Aziatisch paradijs, druppels in het bruine grachtenwater van Amsterdam, even rustgevend hier in dit verre land als daar aan de andere kant van de aardbol. In mijn oren heb ik Schubert aangezet; hij schenkt zijn hart uit zodat niemand behalve ik het aan mag horen, aan mag voelen. Het is nostalgie, heimwee die mij zo intens pakt op deze droevige zaterdagmiddag. Ik speel de toetsen van mijn laptop als een piano; ik doe mijn ogen dicht en opeens bevind ik me in het verre noorden, in een andere tijd, onmogelijk buiten bereik, onaantastbaar. En dat verlangen laat mijn hart juist zingen; verslaafd aan deze onschatbaarste, diepste emoties.
︎
Europa: toen was ik daar nog een jongen aangespoeld; onschuldig, overheerst door avontuur, ontbonden, vrij––van heel wat achter mij lag. Deze romanticus, deze rusteloze zeeman, verliefd op het leven, eeuwig op zoek naar zichzelf; de eerste grond opengebarsten, de eerste honing van zelfkennis daaruit gevloeid dankzij deze stad, haar kleurrijke cast van personages die ik daar mocht aantreffen.
︎
Amsterdam! Als een droom jouw gladde bestrating onder mijn glijdende, gelukkig verdwaalde voeten; jouw gezichten in geopende deuren in de piepkleine gangen van schuine panden; jouw donkere, lege stegen diep in de nacht, alleen, sereen, in de vlammen van eenzaamheid verbrand en gezuiverd weer; de klanken van de Oude Wereld uit de ramen gewaaid; het gebabbel in mijn tweede taal, de herkenning van vreemde gezang, het eerste licht na weer de nacht niet te hebben kunnen geslapen. Als twee tieners verborgen van het zicht van alle toeschouwers; Amsterdam en ik, weggevoerd in omhelzing, verzacht door de liefde voor elkaar, elkaars tederheid, kwijtschelding.
De laatste keer die ik je zag, de tranen in je ogen, de mijne ook doorweekt. Hoe kan het dat jij mij zó te pakken gekregen hebt! Mijn ultieme liefde, mijn langste, duurzaamste partner; bijna een tiental en nog mis ik jou, nog huil ik om jou, nog wil ik jou het liefste zo dichtbij me. Hoe dan ook, met oceanen nog om over te steken, met lange maanden nog in het vooruitzicht, zien wij elkaar weer. Ik beloof het je: ik zal weer langs jouw deur zwerven. Doe maar open, gooi weer je armen om mij heen. Mijn geliefde, ik denk te vaak aan jou.
︎
